4. Zawsze kłamiesz wtedy, kiedy wiesz, że inni mają rację.

Witam serdecznie. Wybaczcie tą chwilową nieobecność, ale jestem na wakacjach. Korzystając, z chwili wolnego, dodaję 4. Jest ona zdecydowanie krótsza, niż poprzednie części, aczkolwiek nie mogłam tego inaczej rozwiązać. 

Convulette - nawet nie wiesz jak przyjemnie czyta się takie słowa. Obiecuję, że nie zniknę. I dziękuję za przecudny komentarz.

4.

Siedział sam w zadymionym pokoju. Jego czarne włosy były mokre od potu, a oczy podkrążone ze zmęczenia. Kilka lat temu, wieczór po koncercie wyglądał zupełnie inaczej. Wszyscy razem bawili się, jedli pizzę, albo zwiedzali okolicę. Teraz został sam, na swoje własne życzenie. Był zmęczony życiem, bogactwem i tym, co inni od niego oczekiwali. Zsunął się trochę niżej i oparł ciężką głowę o oparcie fotela. Nie zdążył dobrze zamknąć powiek, a w pokoju rozbrzmiało donośne pukanie.

- Tak? – sam nie poznał swojego ochrypłego głosu. Do pokoju wszedł wysoki, dobrze zbudowany brunet, który w dłoniach trzymał dwie szklanki z bursztynowym trunkiem.

- David

- Tom, czemu nie wyszedłeś? – zapytał śmiało, podając mu naczynie. Ten łapczywie wziął dużego łyka, opróżniając je. Nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Chcę ją tu ściągnąć Jost, nie mogę zostawić jej samej.

- Jest dorosła, tak jak i ty. Sam musisz podjąć decyzję – spojrzał na niego z oczami pełnymi doświadczenia. Gitarzysta był świadom tego, co przeżył jego menager. Wiedział o kobietach, o zdradach, o  jego wiecznie czekającej żonie. Pamiętał także noce, w których to alkohol lał się strumieniami, a on razem z nim zatapiał się w tym wszystkim. Był dla niego jak ojciec, mimo, że wcale nie był na niego odpowiednim materiałem.

- Jost proszę cię. Znasz mnie dobrze, jak myślisz ile wytrzymam? Ile imprez będę musiał opuścić? Akurat ty powinieneś wiedzieć, jak ciężko zachować samokontrolę.

- Nie musisz iść w moje ślady. Możesz być wierny i czekać na swoją kobietę.

- Chcę ją tu ściągnąć, po to, aby pokazać sobie i wszystkim, że są w błędzie, że wytrzymam, że to ta jedyna. Chcę to ogłosić całemu światu, nie chcę dłużej czekać Jost – jego wzrok przeszył starszego mężczyznę na wylot. Przed oczami ukazał mu się młody, zdeterminowany młodzieniec, który nie do końca wiedział, czego chce.

- Dobrze wiesz, że to niemożliwe. Taki był warunek. Masz moją aprobatę, dopóki to nie wyjdzie na jaw – odwrócił wzrok, świadomy ataku ze strony chłopaka.

- Ile jeszcze David?! Kiedy chcesz powiedzieć stop? Jaka suma na koncie cię zadowoli?! – powoli czuł, że traci nad sobą panowanie. Wziął kilka głębokich oddechów i opróżnił szklankę whisky. Czekał na odpowiedź, ale usta menagera milczały jak zaklęte. Podpalił papierosa i zaciągnął się gęstym dymem.

- Jeszcze nie teraz Tom, kiedyś będziesz mi za to wdzięczny. Kocham cię jak syna, zdaje sobie sprawę z tego, że popełniłem wiele błędów, ale ujawnienie waszego związku nie jest dobre ani dla ciebie, ani dla kariery, ale także nie jest dobre dla niej. Pomyśl tylko, jak to sobie wyobrażasz? Ataki rozżalonych dziewcząt, które nie pozwolą jej przejść ulicą, wsiąść do samochodu! Zrozum w końcu, że więcej prywatności masz teraz, niż miałbyś wtedy.

- Pieprz się Jost – wstał chwiejnym krokiem z fotela i wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Znowu za dużo wypił, bo nie umiał sobie poradzić z problemami. Wiedział, że David miał racje w tym co mówił. Gdyby się ujawnili, zostawiła by go, nie wytrzymałaby presji. W swoim dwudziestokilkuletnim życiu, osiągnął tak wiele, że nie był wstanie tego ogarnąć. Zapomniał już, jak to jest mówić nie, kiedy wszyscy inni mówią tak. Z łatwością pozbył się swojej asertywności, swoich przekonań. Tylko przy niej pokazywał prawdziwego siebie, upartego samca, zadufanego w sobie egoistę.

Usiadł przy barze hotelowego lobby. Zamówił szklankę whisky. Obok niego usiadła długonoga blondynka. Jej kręcone włosy opadały gładko na ramiona, a powieki zdobiło zbyt dużo ciemnego cienia.

- Witaj – jej piskliwy głos wdarł się do jego uszu, gwałtownie przypominając, że to nie ta kobieta siedzi u jego boku.

- Nie jestem zainteresowany – spojrzał się na nią bezczelnym wzrokiem, takim, który niegdyś działał na kobiety jak magnez. Jednak teraz się nie uśmiechał, jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

- Wybacz, siedzisz tu całkiem sam, myślałam, że czekasz…

- Ale nie na ciebie – wszedł jej w słowo i zszedł z wysokiego barowego krzesła. Rzucił pieniądze na blat. Spokojnym krokiem wrócił do swojego pokoju, po czym od razu skierował się na balkon. Z kieszeni obszernych spodni wyjął kwadratową paczuszkę. Gdy jego ręce zetknęły się z zimną barierką, przeszedł go dreszcz. Podpalił papierosa i mocno się zaciągnął. Siwy dym powoli wtapiał się w ciemność, tak jak jego myśli. Nie wiedział, co tu właściwie robił, czemu po raz kolejny pozwolił sobą manipulować. Nic, co znajdowało się teraz wokół niego nie sprawiało mu przyjemności. Muzyka, już nie była muzyką, rodzina, nie była rodziną, przyjaciele, nie byli przyjaciółmi. Czuł się oszukany, w pewnym stopniu, przez samego siebie, bo przecież wierzył w marzenia. Jak szaleniec starał się spełnić wszystko, co tylko chciał osiągnąć. Po trupach do celu, nic innego nie było ważne. Egoista, zapatrzony w swoje pragnienia, nie patrzący na to, co zostawiał za sobą. Co teraz było jego marzeniem? Czego teraz pragnął?

Jej.

Dlaczego więc miał wrażenie, że wszystko runie? Czemu dla niej nie zrezygnował z tego, co już nie było ważne? Nie umiał odpowiedzieć na te pytania. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego nadal brnął w coś, co nie sprawiało mu już radości, tym samym odrzucając to, co było dla niego wszystkim.

Czy rzeczywiście było wszystkim? 

Słysząc roześmianych członków zespołu, którzy wrócili do hotelu, poczuł żal. Poczuł się wykluczony.

Dlaczego? Przecież to już nie dla Ciebie.

Wiem.

To czemu czujesz się źle? Nic się nie zmieniłeś, Tom.

To nie prawda, kocham ją.

Czy aby na pewno? Przecież chcesz robić to co oni robią. Nie jesteś sobą.

Jestem.

Kłamiesz. To dla Ciebie wygodne, zawsze kłamiesz wtedy, kiedy wiesz, że inni mają rację.

Jego pięść zderzyła się ze ścianą.

*

Pogoda za oknem nie sprawiała, że nastrój automatycznie się poprawiał. Krople deszczu uderzały w szyby okien, tak jakby chciały wedrzeć się do środka. Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając wzrokiem jakiejkolwiek oznaki tego, że mimo upływu czasu, on wciąż o niej pamiętał, jednak nic nie znalazła.

- Śniadanie? – niski głos dobiegł do jej uszu.

- Nie, dziękuję.

- Jesteś taka chuda, nie karmi cię on, czy co? – zaśmiał się głośno, spoglądając na nią pełnymi troski oczyma. Czuł do niej żal, pamiętał rzeczy, których nie mógł jej wybaczyć. Z drugiej strony, zdawał sobie sprawę z tego, jak trudno musiało jej być i z jak wieloma rzeczami przyszło jej się zmierzyć.

- Sebastian, proszę cię. Co u mamy? – jego uśmiech nagle znikł z twarzy, a na jego miejsce wstąpił grymas.

- Nic.

Nie pytała o więcej. Zdawała sobie sprawę z tego, że równie dobrze mogła już nie być jej córką. Od kąt tylko sięgała pamięcią zawsze próbowała nimi manipulować, wszystko musiało być tak, jak chciała. Nigdy nie brała pod uwagę sprzeciwu. Moment w którym oboje oznajmili jej, że wyjeżdżają, Amelie zapamięta do końca życia. Krzyk i wyzwiska, bo przecież zostawiają ją, tą, która ich wykarmiła, dała im życie.

Dała im życie, tylko po to, żeby odbierać je im każdego dnia.

- Pije? – nawet nie wiedziała kiedy, cichy szept wydostał się z jej ust.

- A jak myślisz? Ledwo sobie poradziła z naszą wyprowadzką, więc możesz sobie tylko wyobrazić jak zareagowała na wiadomość, że odeszłaś, albo raczej z kim to zrobiłaś.

Nie była w stanie tego zrozumieć. Przecież ojciec porzucił ich, nie przejmował się nimi. Dał im wolność. Nigdy nie był dobrym człowiekiem, nie dbał o to, żeby zapewnić rodzinie dostatnie życie, a po czasie nawet nie starał się o jakikolwiek kontakt. Dlaczego więc matka wciąż go kochała? Czy to, że zabił nie było wystarczającym powodem, aby przestała?

- Wypuszczą go? – zdawała sobie sprawę z tego, że zaczyna milion wątków na raz, a żadnego nie może dokończyć. Chciała tylko zaspokoić swoją ciekawość.

- Ojca? Tak, przyjęli apelację.

- Dlaczego?

- Mnie się pytasz? To ty powiedziałaś przed wszystkimi, że tego chcesz.

Czy chciała? Może jednak była podobna do swojej rodzicielki, bardziej niż by się wydawało.

- A co miałam powiedzieć? – widziała, że był zły, że on wcale tego nie chciał.

- Nie wiem. Rozumiem, że byłaś mała gdy odszedł, że nigdy nie miałaś ojca. Ale ja go miałem, a to była jedna z najgorszych rzeczy, jaka mogła mi się przytrafić. Wiedziałaś o tym Amelie, wiedziałaś.

Miał rację. Cholerną rację. Wiedziała, że pił, bił i zdradzał ich matkę. Nigdy nie poczuwał się do odpowiedzialności bycia ojcem. Dwójka dzieci, to było dla niego za dużo. Czasami łapała się na tym, że mimowolnie go usprawiedliwiała. Chciała wiedzieć, czy ją kochał.

Bo czy można nie kochać dziecka?

- Cieszę się, że byłeś moim starszym bratem, Sebastian. I przepraszam, że cię skrzywdziłam. Masz rację, nigdy nie miałam ojca, ale ty zawsze starałeś się go zastąpić i dziękuję ci za to.

- Nie ważne, nie będę do tego wracać, bo co miałbym ci powiedzieć? Mam po prostu nadzieję, że dostałaś już to, czego chciałaś – żal, uczucie, które go przepełniało było aż nazbyt widoczne.

- Wybaczysz mi kiedyś?

- Zraniłaś mnie, ale jesteś moją jedyną siostrą. Mimo wszystko uważam, że powinnaś już iść. Daj mi to wszystko przemyśleć, odezwę się do ciebie – rozumiała, mimo, że nie byli do siebie podobni. Ona wybaczała, zawsze, ale on nigdy nie zapominał. Podniosła się z kanapy, zarzucając torebkę na ramię. Przytuliła go, tak mocno jak tylko potrafiła. Była mu wdzięczna za to, że ją wysłuchał.

- Kocham cię i zawsze będę twoją siostrą – zatopiła wzrok w zielonych tęczówkach, a on przytaknął.

Wyszła, dając mu czas na wybaczenie.

Rozejrzała się po parkingu, szukając swojego samochodu. Gdy tylko w nim usiadła, wyjęła z torebki telefon.

Obiecał, że zadzwoni.

Nie zadzwonił.

*

Spięła blond pukle w wysoki kucyk, a po ustach przejechała tylko bezbarwnym błyszczykiem. Niebieskie tęczówki lustrowały dokładnie odbicie w lustrze. Wyglądała zwyczajnie, jak nikomu nieznana młoda kobieta. Pogładziła białą koszulkę, a na zgrabne nogi naciągnęła niebieskie jeansy. Dzięki bogu, była sama w mieszkaniu. Poczuła się wolna. Wolna od ciężkiego makijażu i obcisłych ciuchów, a przede wszystkim od samej siebie.

Zdawała sobie sprawę z trybu życia, jaki prowadziła. Wiedziała też, jak ciężko byłoby jej się on niego uwolnić. Zostałaby całkiem sama, bez środków do życia, bez przyszłości, bez przyjaciół i rodziny. Jakie mała by szasnę na lepsze życie?

Prostytutka

Morderczyni

Żadne.

Dźwięk telefonu rozbrzmiał w pomieszczeniu, na co podskoczyła lekko.

Nowy  Jork byłby lepszy z Tobą.

Mam nadzieję, że nie miałaś przeze mnie kłopotów.

Tęsknie,

B.

Uczucie ciepła rozlało się po jej ciele. Tęsknił za nią. Nie wiedziała, co mu odpisać. Tej relacji na pewno nie można było nazwać zdrową. Narkotyki i seks, tylko to ich łączyło.

Ale, czy aby na pewno?

Napisał, że tęskni.

W Nowym Jorku są miliony takich jak ja.

Weź się w garść.

Jesteś wolnym człowiekiem, cały świat stoi przed Tobą otworem.

Proszę, nie zmarnuj tego,

R.

Nie napisała, że tęskni. Dlaczego? Przecież tęskniła, ale w jej świecie nie było miejsca na miłość, dlatego wiedziała, że musi sobie odpuścić. Nie chciała, aby spieprzył sobie życie.

Życie, o którym ona mogła tylko pomarzyć.

*

Wyszedł ze swojego pokoju i skierował się do drzwi na przeciwko. Zapukał szybko, a tuż po chwili pojawił się w nich uśmiechnięty basista.

- Wchodź stary! – pośpiesznie omiótł pomieszczenie wzrokiem, który zatrzymał się dłuższą chwilę na czarnowłosym. W momencie, gdy ich spojrzenia się spotkały, zapadła niezręczna atmosfera. Jego brat pośpiesznie wstał z fotela, odgaszając uprzednio papierosa w popielniczce.

- Pójdę już – zachrypnięty głos dotarł do wszystkich. Nim zdążyli zaprotestować, chłopaka już nie było.

- Musicie to jakoś rozwiązać – cicho powiedział perkusista.

- To nie takie proste Gustav. Co mam zrobić? Nie mam za co go przepraszać – powiedział gitarzysta, akcentując wyraźnie ostatnie słowo.

- Tom, to jest twój brat i najwyraźniej ma jakieś problemy. Jeśli go tak zostawisz, to się stoczy, prędzej czy później.

- Tylko ja tu jestem? On ma 25 lat, a zachowuje się tak, jakby miał 15. Nic na to nie poradzę, niech pójdzie do terapeuty, skoro nie może sobie poradzić ze szczęściem własnego brata.

- Wiesz, że on zawsze był o ciebie zazdrosny, pomyśl jak zmieniło się jego życie przez ostatni rok – tym razem basista pozwolił sobie na komentarz zaistniałej sytuacji – to nie jest tak, że on jest na ciebie zły. Cały świat mu się zawalił i nie wie jak sobie z tym poradzić.

Zbyt dumny, żeby przeprosić.

Zbyt uparty, żeby przyznać się do błędu.

- Wiesz Georg, to nie ja jestem tutaj tym złym, a żadne z was nie pomyśli o tym, jak ja się czuje w tej sytuacji. Mój własny brat mnie nienawidzi, a matka nie chce mnie znać. Do tego wszystkiego, dochodzi Jost, który każe wszystko ukrywać i kobieta, która we mnie wierzy bardziej, niż na ja sam. Wiecie co, ja też już pójdę.

Wyszedł, bez słowa pożegnania. Kiedyś byli jednością, która uparcie walczyła o spełnienie swoich dziecięcych marzeń. Dzisiaj, każde z nich, pragnie spełnić te swoje, osobiste, wzajemnie się przy tym wykluczając. Świat ich pokochał, a oni stopniowo przestawali kochać siebie. Jedyne co im pozostało, to walczyć o to, co będzie.

Tylko czy jeszcze mają siłę?